Herfstvaria

(Foto: Lodewijk van Dongen)

Eén ding heb ik met mijn sportieve leeftijdgenoten gemeen: snel hardlopen gaat niet meer, maar 'we' hebben er nog steeds zin in. Zo was ik afgelopen zaterdag weer van de partij bij de '1 van de 4 loop' (Haagse Tien) bij Haag Atletiek, als deelnemer aan de vijf kilometer. Een thuiswedstrijd dus. Altijd een mooie loop, zo door het geaccidenteerde Westduinpark. 

Het was trouwens toch een bijzondere dag, die zaterdag. Mijn kleindochter Chloe vierde haar 11e verjaardag in de vroege avond in de Kastanjehof in Kwintsheul. 

Het moest een 'griezelfeest' worden en genodigden werden verzocht in passende outfit te verschijnen. Aldus geschiedde.

Het werd een gezellig feest, niet alleen voor de kinderen maar ook voor hun ouders, waarvan de meesten tot de familie, vrienden, buren en overige kennissen gerekend kunnen worden. Uiteraard werden weer de traditionele verjaardagstaarten aangesneden, vakkundig gecreerd door één van Chloe's tantes.

Damhertenbronst

De volgende (zon)dag weer naar de Amsterdamse Waterleidingduinen voor een pittige wandeling (ca. 12 km) over sterk geaccidenteerde paden. Hoofddoel was, zoals bijna ieder jaar, om foto's en filmpjes te maken van het bronstgebeuren der damherten, dat zich vooral in het bosachtige gebied nabij het vliegermonument afspeelt. Op facebook en via een reel heb ik al wat beeldmateriaal gedeeld, in dit album heb ik ook het nodige geplaatst.   Inclusief enkele bewegende beelden.

Voorafgaand aan de wandeling heb ik uiteraard bij uitspanning Oase - waar het erg druk was - een pannenkoek met appel als lunch geconsumeerd. 

Klaar voor de strijd

In het bos zelf, waar ook meerder mensen met camera's rondliepen, struikelde je zowat over de vele dambokken. Velen lagen in zelfgegraven bronstkuilen, maar bij vlagen kwamen ze in beweging en zorgden met hun strijdmakkers voor het nodige spektakel, al dan niet veroorzaakt door het uitdaag- en vluchtgedrag van de hinden.

Stille bronst na luide muziek

Gisteren (27 september) ging ik weer eens naar De Hoge Veluwe, dat al vanaf mijn twintigste een jaarlijks uitje vormt. Dan ga ik vooral in deze tijd (eind september) want dat is vrijwel altijd het hoogtepunt van de edelhertenbronst. 

Jaren geleden - ik spreek van de jaren zeventig - kon je dat gebeuren goed beschouwen bij de Bosjes Van Staf, maar tegenwoordig (de laatste decennia) is de meeste activiteit vooral te bespeuren op twee naast elkaar liggen velden langs  de Wildbaanweg (de P1 ende P2), ongeveer een kilometer voorbij Museum Kroller Muller, en bij de velden bij Oud Reemst.

Helaas, maar vooral verwonderlijk, is het feit dat het gisteren doodstil was, en bleef, en herten heb ik pas heel laat in de middag, aan het begin van de avond, gezien bij Oud-Reemst. Een roedel hinden met een nog vrij jong plaatshert - ik schat hem vijf, hooguit zes jaar - die weliswaar druk heen en weer liep maar er kwam geen 'burl' uit zijn mond. Bovenstaande foto heb ik dus nog wel kunnen maken.

Toch gek, juist gisteren zou er heel wat te zien en te horen moeten zijn op bronstgebied. Opmerkelijk is dat ik bij het 'googlen' op de term 'Stille bronst' de door AI gegenereerde opmerking kreeg dat daar sprake van kan zijn bij verstoringen van het leefgebied. En dan denk ik zelf meteen aan de wolven (die ik overigens niet heb gezien), of aan overmatig afschot of 'ruimen' (maar uit zomerfoto's blijkt dat er sprake is van grote roedels en veel grote geweidragers). Wie kan andere redenen bedenken? Tja, wie het weet mag het zeggen!

Eerder die middag nog een voortreffelijke paddenstoelensoep bij het parkrestaurant gegeten en na het vertrek van het wildpark bij Het Smulhuis - een mix van cafetaria en restaurant - een al even overheerlijke pannenkoek. Aan museumbezoek ben ik niet toegekomen maar geen ramp, ik heb al heel wat keren Museum Kröller Muller bezocht.

Perpendicular

En dan nog de vrijdag! Wij gingen met een kleine afvaardiging van de haagse bierproevers naar De Boerderij in Zoetermeer voor een optreden van Perpendicular, een 'loodrechte' rockband met uitmuntende muzikanten.

We waren benieuwd. In de eerste plaats de 'centrale man' Ian Paice, de welhaast legendarische drummer van Deep Purple (als groep nog steeds actief), basgitarist Nick Fyffe die deel uitmaakte van de band rond Jamiroquai en Murrat Gould, de gitarist die met grootheden als Eric Clapton heeft samengewerkt.

En dan was er nog de zanger, de uit Ierland afkomstige Robby Thomas Walsh. In feite is Purpendicular van oorsprong zijn band.

Moest wel goedkomen, toch? Na een etentje vooraf in Italiaanse stijl bij Burrata aan de Turfmarkt, gingen wij (Murat, Robbert, Arne, Frank en ik-zei-de-gek) met de randstadrail verder naar Zoetermeer, waar het optreden plaatsvond. Het publiek aldaar bestond vooral uit oudere rockers, ongetwijfeld veel Deep Purple fans, wat voor de hand ligt.

Toen de heren iets later dan aangekondigd het podium betraden, gingen ze er meteen 'vol in'. Wat meteen opviel was dat de zang wat wegviel in het instrumentale geweld, en dat werd ook later niet veel beter. ... Het is niet helemaal eerlijk, maar bijna onvermijdbaar, om hem met Ian Gillan te vergelijken. Voor wat de extreem hoge uithalen betreft - waardoor Child in Time zo'n klassieker is geworden - wint deze zanger het op dit moment van Gillan (laatstgenoemde kan dat leeftijdstechnisch gezien niet meer), maar qua charisma en 'normale' zang wint Gillan het ook nu, wat mij betreft. 

Paice zelf, een bescheiden man die op het laatst het publiek bedankte, toonde zich de vaardige drummer zoals bij Deep Purple. Maar een van beste drummers, misschien wel de beste, van de wereld? Zo wordt hij door kenners wel beschouwd. Ik kan dat niet beoordelen, maar deze avond vormde hij weliswaar een stevige, gedegen basis onder de muziek, maar extreem virtuoze fratsen bleven achterwege.

Was de rock bij de eerste nummers wat voorspelbaar, het publiek kwam pas goed los bij Deep Purple klassiekers zoals 'Smoke on the Water' en 'Perfect Strangers' die naast nummers van onder meer White Snake ten gehore werden gebracht.

Al met al een goed optreden, we hebben het naar ons zin gehad!   

Onrust bij de Koekamp en andere dingen

Het was een onrustig weekend! Daar hoef ik niet over uit te wijden, iedereen heeft de beelden bij het Malieveld gezien. En dan heb ik het niet over onderstaand beeld...

Voor mijzelf stonden de afgelopen dagen in het teken van goede trainingen, een wandeling in Haarlem, op zaterdag de bierproefmiddag - ditmaal bij Jan Bruggeman -, op zondag hardlopen bij Bertus (Delft) en ook nog een rondje Koekamp. Dat laatste omdat ik van plan was een vorige week aangeschaft fotostatief uit te proberen. Was toch nog even wennen, voorlopig doe ik het foto's maken nog uit de hand.

Woensdagmiddag was de start van de nieuwe cyclus improvisatietheater in het Koorenhuis! De komende maanden iedere woensdag. Dat moet leiden tot de voorstelling 'Gesprekken aan de keukentafel' komend voorjaar. Leuk om iedereen weer te zien en we gingen er al meteen vol in.

Wat Haarlem betreft: dat was op vrijdag, ik kwam uit bij buitenplaats Elswout omdat dat een van de 'paddenstoelrijkste' gebieden is. Volgens Natuurmonumenten, en die moeten het weten.

Echter heb ik een - weliswaar mooie - wandeling van circa vier kilometer gemaakt, maar nagenoeg geen paddenstoel tegengekomen. Jammer maar helaas. Misschien over een paar weken meer succes. Het was trouwens niet de eerste keer dat ik Elswout bezocht, vorig jaar waren wij er met vrienden en daarvoor was ik er ook een paar keer. Toen waren er aanmerkelijk meer paddenstoelen!

De bierproefmiddag bij Jan was ook weer geslaagd. Ditmaal geen thema, iedereen nam drie flesjes naar eigen keuze mee. Ook aan versnaperingen is gedacht, kaas, worst, chips, nootjes en uit eigen keuken:. Empenada met sausjes van Jan, walnotentaartgebak van Robbert en appeltaart van ondergetekende.

E r waren ditmaal geen biertjes van onze eigen brouwers bij, die hadden ongetwijfel hoog gescoord. Nu kwam de Trappist Rochefort 11 als beste biertje uit de bus.

Weekend der monumenten

De Open Monumentendagen zijn weer voorbij. In voorgaande jaren heb ik in Den Haag wel het een en ander bezocht, zodat de selectie wat nu weer te bekijken steeds makkelijker wordt. Zaterdag overwoog ik om naar Leiden, Delft of Haarlem te gaan, maar eenmaal richting tramhalte bedacht ik mij dat ik nog nooit het Loosduins Museum had bezocht. Terwijl ik mij dat al dertig jaar lang heb voorgenomen. Gek eigenlijk, want ik woon er niet zo ver vandaan en begeef mij wekelijks meerdere keren op loosduins grondgebied.

Maar goed: zaterdag ter plekke de randstadrail richting Loosduinen gepakt. Vanaf het Arnold Spoelplein is het via het winkelcentrum een kilometertje lopen naar dat museum, waar trouwens ook de molen van Loosduinen (De Korenaer) staat. Beide monumenten heb ik bezocht. 

In het Loosduins Museum werd ik rondgeleid door de enthousiaste bestuursvoorzitter Pjer Wijsman. Op de bovenverdieping krijgt de bezoeker middels tal van parafernalia - foto's, schilderijen, kaarten, voorwerpen etc. - een goed beeld van de ontstaansgeschiedenis van Loosduinen en de veranderingen van deze gemeente die tot 1923 onafhankelijk was. Daarna werd het een stadsdeel van de gemeente Den Haag. Zeker interessant. Vandaag de dag maken onder meer ook Waldeck, Vroondaal en natuurgebied Solleveld deel uit van Loosduinen. 

Uiteraard wordt hier ook hèt grote icoon van Loosduinen, de befaamde wielrenner Piet Moeskops, geëerd evenals zijn vrouwelijke fiets-collega Mien van Bree. Grote namen destijds, ze waren ook internationaal bekend.

Op de onderste verdieping veel foto's e.d van de vele muziekgezelschappen die Loosduinen heeft gekend. Met name koren, tamboerkorpsen (al dan niet met majorettes) en popgroepen.

Direct naast het museumgebouw staat de windkorenmolen De Korenaer (ook Molen Prins Maurits genoemd) die in 1721 op een onderbouw uit 1595 is gebouwd. Voor die tijd (vanaf 1310) stond hier al een molen. De tegenwoordige molen is een ronde stenen stellingmolen op een vierkante stenen voet. De molen geeft toegang tot een soort winkeltje waar je allerlei produkten kunt kopen, diverse soorten (bak)meel, peenbuikjes (flesjes bier) en honing. Van hieruit kan men de molen beklimmen via een zeer steile houten trap, waarbij de hulp van een leuning en een stevig touw geen overbodige luxe is.

 

De volgende dag, zondag dus, heb ik wel iets gehad aan de cursus 'omgaan met teleurstellingen'. Die ging wederom niet door, die cursus dus. Ik wilde eens een kijkje nemen bij de Haagse Honingtuin, maar die bleek niet alleen lastig vindbaar, maar eenmaal gevonden ook niet toegankelijk. Het is een soort van natuurtuin, aangelegd om en bij het oude stoomgemaal aan de Houtrustweg. Dan maar even vanaf het hek een fotootje van het gebouw gemaakt.

Toverlantaarns

Dan maar verder, deels met de tram, deels met de benenwagen. Via de Westduinweg kwam ik uit bij de Scheveningseweg. Enigszins verscholen naast de Heilige Antonius Abtkerk bevindt zich het Toverlantaarnmuseum. Het eigenlijke museum bevindt zich op de benedenverdieping van een 19e eeuwse villa, dat door de verzamelaar van de collectie, tevens directeur van het museum, wordt bewoond.  

Een grote verzameling toverlantaarns in allerlei soorten en maten staan hier opgesteld, en van tijd tot tijd worden er beelden via deze 'magic lanterns' - waarvan de eersten al in de 17e eeuw gemaakt werden - geprojecteerd op een scherm. In feite zijn het voorlopers van de latere diaprojectors en animatiefilms.

De Spinozahof

Na het bezoek aan dat bijzondere museum een stukje met de stad naar de binnenstad waar ik uitkwam bij het Spinozapoortje, een fraai steegje waar ook gewoond wordt. 

Daarna nog even de brug over naar de spinozastraat, waar ook de tuin 'Spinozahof' ligt. 

Laatste bij Eerste (vijf ) 1 van de 4

Over oude monumenten gesproken: dat ben ik inmiddels zelf ook geworden. Al voel ik mij meestal zo ergens tussen de dertig, veertig jaar, dat gevoel loopt bepaald niet synchroon met wat het stoffelijk lichaam vermag. Vaak krijg ik reacties van bekenden in de trant van: "Tjee, je bent best oud. Loop jij nog hard? Knap hoor". Tja, knap...het is meer geluk. Dat loopvirus wil maar niet verdwijnen en wat mij betreft blijft - tenzij ik geblesseerd raak of het anderszins onmogelijk wordt - het hardlopen er in.  

 

Foto: Lodewijk van Dongen

Dus zondagochtend toch maar weer aan de '1 van de 4' deelgenomen, het jaarlijkse vierluik - voor leden van Sparta, Haag Atletiek, de Hague Road Runners en De Koplopers, waarbij je 5 of 10 kilometer kunt lopen. Het werd voor de zoveelste keer een 'vijfje'. Daar deden 34 personen aan mee. Meer deelnemers, ongeveer 90 m/v.  liepen de 10 kilometer. 

Ik liep in het laatste groepje 'eminences grises' (Pierre Tissot en Carel Knoester) mee. En ondanks dat ik naderhand als hekkensluiter van de 5 km fungeerde, was ik toch niet ontevreden. Voor mijn gevoel lekker gelopen en toch mijn snelste langzame tijd van dit jaar. En de rest van de middag had ik toch nog fut voor die monumentendag, en dan zijn we weer bij het begin van dit bericht.